Güneş, sessizce doğuverdi.
Çimenlerin üstündeki çiğ taneleri, sessizce buharlaştı.
Başımın üzerinden bulutlar, sessizce geçiverdi.
Sessizce ve iddiasızca kabullendim hayatı.
Kabullenişimde; hiçbir erdem gösterisi olmadığı için iddiasızdı kabullenişim.
Belki de sıradan…
Sıradan ya da özenli neydi idi ki.
Hayata dair sesli nutuklar atmadım ve bile isteye, taammüden âşık ta olmadım,
Kalbim, sessizce seviverdi.
Ne yaşamım ne de duruşum bir manifestodur.
Ne iri bir düşünce balonu vardır kafamın üstünde
Ne de büyük bir yürek var sinemde.
Sessizce uyudum ve uyandım,
Ne yer yerinden oynadı,
Ne de gökyüzü yarıldı.
Sessizce yaşadığım hayatın, künhüne varabilmeyi düşünmedim hiç.
Hayatın künhüne vara bilmemekti tek bildiğim,
Sessizce biliverdim bu tek bildiğimi,
Başımın üzerinden bulutlar, sessizce geçiverdi,
Zaman sessizce geçiverdi,
Mekân neydi idi ki,
Bir bulut için
Bir benim için.
Bulut taşıverdi,
Bulut yağıverdi,
Bulut geçiverdi,
Zaman neydi idi ki,
Ben, neydi idim ki…
Arif ARCAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder