Karikatür dolayısı ile Fransa’da meydana gelen saldırı ve on yedi kişinin ölümü ile neticelenen olayı doğru okuyabilmek için geniş bir perspektiften meseleyi değerlendirmek kaçınılmazdır. Daha önce Dolmabahçe ve Sultan Ahmet saldırılarını da bu çerçeve içinde okumak lüzumludur. Aslında geriye yaslanarak, daha geriden gelerek bir okuma yapmak ve özellikle İslam Coğrafyasındaki temel gelişmeleri de dikkate almalıyız.
Yani liberal İslam, Ilımlı İslam ve benzeri tanımları ve stratejileri de dikkate almalıyız. Hatta son günlerde gündeme gelen Ak Parti’nin kuruluş sürecindeki uzlaşının neye tekabül ettiğini anlamlandırmalıyız. Ki meselenin özünü ıskalamayalım…
Batı, İslam dışındaki bütün inanç ve kültürleri asimile etmeyi başardı. İslam ise tek başına direnmeye devam ediyor. Dikkat edin İslam kavramını kullanıyorum, Müslümanlar direniyor demiyorum. Çünkü Müslümanların kahır ekseriyeti de aslında teslim bayrağını çekmiş durumdadır. Ama İslam ilahi boyutu taşıması ile kendisine yöneltilen bütün tehditleri bertaraf edebiliyor. Çünkü mucizevi tabiatı her türlü yozlaşmaya ve çürümeye karşı koyabiliyor. Batının elitleri ise İslam’ı kendi kültür ve medeniyetlerinin bir parçası haline getirebilmek için her türlü desise, hile ve taktiği devreye koymaktan kaçınmıyor. Çünkü biliyor ki bu hali ile İslam, Batı kültürünü yok edecek potansiyeli elinde tutuyor ve bir gün Müslümanları ayağa kaldırarak yeniden büyük bir güce dönüştürebilir. İşte bu potansiyelin harekete geçmesini engelleme bağlamında her türlü strateji önem kazanıyor. Bu nokta da özellikle Peygamber (as) önem kazanıyor. Çünkü Kur’an’a yönelik her türlü saldırı yok edilebilir. Ama Peygamber (as) eğer Müslümanların nezdinde itibarsızlaştırılabilirse ve Müslümanların arasındaki farklılıkları çoğaltarak düşmanlık sebebi kılınabilirse Kur’an gibi bir ilahi kitabı Yahudilikten örnekle yorum üzerinden değişime açık hale getirilebilir. Bunun örnekleri bolca vardır. Mealcilik ve modernist yaklaşım buna örnek olarak verilebilir. Ya da tasavvuf ekollerinin kendi saf hallerinden uzaklaştırılıp bambaşka bir boyuta taşınabilir. İşte Mevlana ve İbn-i Arabî gibi şahsiyetlerin insanlık namına insanlık dininin en önemli figürleri haline getirilme çabaları ve uluslar arası çalışmalar…
Şeytanın sağından, solundan, arkasından ve önünden kişiye yaklaştığı gibi batı da kültürlere ve medeniyetlere bu çerçeve içinde yaklaşarak onları baskı altına almaya ve dönüştürmeye çabalamaktadır. Çünkü saf bir düşünce, felsefi yaklaşım ve inanç bağlıları tehlikelidir ki, onları kirleterek saflıklarını bozduğunuzda artık tehlike olmaktan çıkarılabilirler. İşte batı son sürat bu yaklaşımını öne alıyor ve gereken her türlü gücü kullanıyor. Bilim, iktisat, siyaset, teknoloji ve kültürel faaliyetler ile sanat, estetik, sinema, basın ve medyanın bütün varyantlarını da devreye koyuyor.
Fakat işin enteresan tarafı Müslümanların bütün bu olup bitenlere yaklaşımı çok safçadır. Sanki bir sorun yok gibi her şey, iyi işlerin ortaya konması adınadır. Irak, Afganistan, Suriye ve binlerce yerde milyonlarca Müslüman öldürülmemiş gibi hala insan hakları, özgürlük ve eşitlik teraneleri akis buluyor. Birde acı tarafı bazı Müslümanlar içerden satın alınmış, siyasi ikbal, iktisadi ikbal veya çıkarını oluşturacak benzer bir konum için batının içerdeki ajanı olmak için sıraya giriyor. İktidara geldiğinde zulüm üzere bir siyaset uyguluyor, iktisadi gücü olursa helal ve haram sınırlarını ortadan kaldırma çabasına girişiyor, öğrenim süreçlerinde seküler olanı uygulamaya geçiyor, dini eğitimi ise anlamsız ve gereksiz kılacak her türlü siyasi oyunu oynamaktan yorulmuyor.
Olayın arka planını okumak yerine anın çekiciliğine kapılarak meseleyi özünden yakalamak yerine kendisine sunulan boyutu içinde kalarak ekmeklerine yağ sürmeyi marifet addediyor. Doğruyu işaret edene rastlayınca da komplocu diyerek etkisizleştiriyor. Böylece kendi çıkarını önceleyerek bu dünyada kaygısız ve ağrısız yaşamayı tercih ediyor.
Ama İslam bütün bu olumsuzluklara rağmen ilahi boyutu ile potansiyel olarak kendini koruyor ve Müslümanların sersemce ve aptalca yaklaşımlarına da karşı koyuyor. Yani İslam iki türlü düşmana da karşı kendini koruyor, dışarıda batı ve onun temsil ettiği güçlere içerde ise hem batılı güçlere boyun eğenlere hem de aşırı ve yanlış çıkarımlar ile İslam üzerine kara bulutlar oluşturan akım ve yaklaşımlara da karşı koyuyor.
Bu savaşın adını doğru koymalıyız: bu İslam’ın savaşı değil, tıpkı diğer felsefi ve kültürel yapıların savaşı olmadığı gibi…
Yani yaşadığımız çağda hiçbir kültür aslında direk Batı ile bir savaşa girişmemiştir. Çünkü batı dışında hiçbir kültür ve medeniyet havzası saldırgan özellikler taşımıyor ve ötekileştirici bir fonksiyona sahip değiller. Batı ise kendisini öteki üzerinden kurduğu için düşmansız yaşayamaz. Bu gerçeği anlamak ve buna göre yeniden hayatı ve anlamı düşünmeliyiz. Yoksa Müslüman öldürüldüğünde sessizliğe gömülecek bir batılı öldürüldüğünde ise o kadar gürültü çıkacak ki oraya gürültüye katılmadığınızda kendinizi suçlu hissedeceksiniz. Artık bu duruma bir dur demenin vakti gelmiştir.
Adı konulmamış bu savaşın mağdurları olduğumuz kesin de artık ağlamak ve zırlamak yerine yapılması gerekenleri yapmanın vaktidir. Önce böyle bir savaşın içinde olduğumuzu idrak etmeliyiz. Sonra bu savaşın gerektirdiği üzerine düşünmeye ve imal-i fikir etmeye çabalamalıyız. Ümmet olarak içinde bulunduğumuz ihtilafları bir tarafa bırakarak düşman karşısında top yekûn durmayı öğrenmeliyiz. Bu öküz hikâyesinde olduğu gibi: Meşhurdur, aslan ve üç öküz birlikteler. Aslan, öküzleri yemeyi kafaya koymuştur. İki öküze gider ve bu üçüncü öküz sizden farklı, bakın sizin başınıza iş çıkarabilir, ondan uzak durun der. Sonra tek yakaladığı o öküzü yer. Diğer öküzün yanına gider ve der ki bak bu öküz de diğer öküz gibi senden farklı ve ondan uzak dur, sana zararı dokunur der, sonra kemal-ı afiyetle onu da yer. Sıra artık kalan tek öküze gelmiştir ve aslan ona yaklaştığında o öküz meseleyi anlamış ama iş işten geçmiştir; sana ilk öküzü teslim ettiğimde aslında bende kendimi teslim etmişim meğer der ve aslan onu da yer…
Müslümanların durumu da öküzlerin durumu gibidir. Her seferinde bir parçası kendisine kötü gösterilerek onun yenilmesine seyirci bırakılıyor. Ve bu böyle devam edip duruyor. Önce içerden birini destekleniyor, o halkı tarafından kötü görülür kılınıyor, sonra o kötü adam üzerinden herkesi yemeyi makulleştiriyor. Batı ile İslam coğrafyasının hikâyesi bu…
Yetmez mi bu hikâye bir yerde bitmeli ve yeni bir hikaye başlamalıdır. İşte kim bu hikayeyi yazmaya başlayacak bütün mesele bu…
Abdulaziz Tantik
http://dusuncemektebi.com/bati-nin-islam-la-savasi-_m18224.html
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder