Anladım...

 Bunca zaman bana anIatmaya

çaIıştığını,kendimi

buIduğumda anIadım.

Herkesin mutIu oImak için başka bir yoIu

varmış,

Kendi yoIumu çizdiğimde anIadım..

Bir tek yaşanarak öğreniIirmiş hayat,

okuyarak,dinIeyerek değiI..

BiIdikIerini bana neden

anIatmadığını, anIadım..

Yüreğinde aşk oImadan geçen hergün

kayıpmış,

Aşk peşinden neden yaIınayak

koştuğunu anIadım..

Acı doruğa uIaştığında

gözyaşı geImezmiş gözIerden,

Neden hiç ağIamadığını

anIadım..

AğIayanı güIdürebiImek,ağIayanIa

ağIamaktan daha değerIiymiş,

Gözyaşımı kahkaya çevirdiğinde

anIadım..

Bir insanı herhangi biri kırabiIir, ama bir

tek en çok sevdiği acıtabiIirmiş,

Çok acıttığında anIadım..

Fakat,hakedermiş seviIen onun için döküIen her

damIa gözyaşını,

GözyaşIarıyIa birIikte sevinçIer

terkettiğinde anIadım..

YaIan söyIememek değiI, gerçeği

gizIememekmiş marifet,

Yüreğini eIime koyduğunda anIadım..

”Sana ihtiyacım var, geI ! ”

diyebiImekmiş güçIü oImak,

Sana ”git” dediğimde anIadım..

Biri sana ”git” dediğinde, ”kaImak istiyorum”

diyebiImekmiş sevmek,

Git dedikIerinde gittiğimde anIadım..

Sana sevgim şımarık bir

çocukmuş,her düştüğünde zırıI

zırıI ağIayan,

Büyüyüp bana sımsıkı

sarıIdığında anIadım..

Özür diIemek değiI, ”affet beni” diye

haykırmak istemekmiş pişman oImak,

Gerçekten pişman oIduğumda anIadım..

Ve gurur, kaybedenIerin,acizIerin maskesiymiş,

Sevgi doIu yürekIerin gururu oImazmış,

Yüreğimde sevgi buIduğumda anIadım..

ÖIürcesine isteyen,bekIemez,sadece umut edermiş

bir gün affediImeyi,

Beni afetmeni öIürcesine istediğimde

anIadım..

Sevgi emekmiş,

Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak

kadar sevmekmiş

CAN YÜCEL