Veda günü....

Sabahın sessizligini yırtan bir feryat ile başladık güne. Samedin annesinin feryatlarıydı bunlar. Şöyle sesleniyordu "15 yaşında daha, nasıl toprağa vereceğim."  Bu soruya vereceğimiz bir cevap bulamanın çaresizliği içerisinde yapabildiğimiz tek şey gözlerimizden süzülen ılık göz yaşları oldu. Çünkü kimsenin buna verebileceği cevap bulunmamaktaydı. Hep beraber sesizce ağladık. Fakat Anne aldığı yatıştırıcılar yüzünden ağlayamadı. Tasavvur bile edemediğimiz bir acıyı dinlemek, izlemek ve gözlemekti bize kalan.
Samedin Babası daha sakindi, ama manasız gözlerle sokakta cenaze aracının etrafında bekleşen akraba, dost ve komşularının arasında adeta bir hayalet gibi dolaşıyor du. Yanında koluna girmiş ona destek olan genç bir adamla bir oyana bir buyana dolaşıyor gözleri cenaze aracında sanki bunların bir rüya olmasını diler gibi bakıyordu.

Öğle namazını müteakip Samedin cenaze namazı büyük bir kalabalık ile eda edildi.

Tarifi mümkün olmayan acılara tanık olmaktı bugün bize düşen.  Hep beraber bu Ölüm meselesi üzerine defalarca düşünüp değmez meseleler peşinde koşmamamız gerektiğini anlatan bir günü daha geride bıraktık. Kalan günlerimizde bize kılavuzluk etmesi dileyle Samedi Rahman Rahim olana yolculadık.
Rabbim günahlarını ve günahlarımızı af eylesin, yolun açık olsun küçüğüm.
24 Temmuz 2017
Serdar Karamanlı
(22 Temmuz 2017 de Dedesi ile trafik kazasında hayatını kaybeden Samed için)