Hayatın 'Lâ ilâhe' faslı

Aylak aylak yüzüyorsun anlamsızlık deryasında.
Soğumuşsun. Dünyadan.                                                                                                                             
Yaşama iştahın yerle yeksan olmuş.
Solup kurumuş dünya bir ceset gibi uzanmış yatıyor içinde.                                                                               
Hayat can çekişiyor ruhunda.
Kalbinin elleri kırık
Duygularına inme inmiş, felç olmuş bir kol gibi mecalsiz.
Bozguna uğramış kalbin.                                                                                                                                 
Her bir köşesini ayrı bir dert tutmuş.                                                                                                                         
Her köşesinde bir tutam sancı.
Hayat yorgunusun.
Uçup giden bir kuş gibi her şey, adını bilemediğin
Ne güzel işte
Hayatın "Lâ ilâhe" faslındasın.                                                                                                                 
 Baksana, ne güzel de inliyor kalbin:                                                                                                                    
"Hiçbir şey ilah değildir. Kalbin alakasına fikrin merakına değmiyor."
Adsız sokaklara dönmüş yaşamın.                                                                                                                       
Sanki sırtında taşıyorsun güneşi.                                                                                                         
Varlıklar taş kesilmiş yüreğinde.                                                                                                                   
Harfler silinmiş. Sözcükler unutulmuş.                                                                                                    
 Dünya biçimini yitirmiş.                                                                                                                           
 Karanlığa sürüklenmiş dünyan.                                                                                                                                                             
Işıklar solmuş, donmuş kalmış yüreğinde.                                                                                             
 Zaman gömülü kalmış.                                                                                                                                      
Yolunu yitirmiş yolcusun. Tüm yollar çıkmaz sokak olmuş.
İyi ya işte
Hayatının "Lâ ilâhe" safhasındasın.
Her yol, benden bir şey bekleme, diye sesleniyor sana, benden umudunu kes.                                                  
 Ben senin ilahın değilim diyor.                                                                                                                                                  
Kalbin de bu seslenişe karşılık verip yüzünü çeviriyor dünyadan.
Koca bir güneş doğuyor dünyanın üstüne.                                                                                                    
Ama onun aydınlattığı varlıklar senin içini karartıyor.                                                                                   
Güne başlamayı bile istemiyorsun bu yüzden.                                                                                 
Karanlıkta biraz daha rahatsın.                                                                                                                                  
Uykunun karanlığına veriyorsun kendini sen de.                                                                                            
Ah bir de şu rüyalar olmasa!                                                                                                                    
Âlem-i misale bir girmesen, gözlerin dünyaya kapalı uyuyup kalsan.
Çare olarak eskiye dönmeyi istiyorsun.                                                                                                 
Yeniden hazlara gömülmek, yeniden neşelere gark olmak istiyorsun.                                           
Yanılıyorsun.
Ne kalbinin depremleri vardı daha üç beş ay öncesine dek,                                                                            
Ne de sular seller silip süpürmüştü ruhunu.                                                                                                             
Her şey düzenli bir ilkbahar bahçesi gibiydi.                                                                                            
Emellerin dal budak salmıştı içinde.                                                                                                                            
Hedeflerin vardı. Çalışıp çabalamak için enerjin vardı.                                                                               
Dünya sonsuz bir beşikti. Sallanıyordun.                                                                                                            
Uyuyordun mışıl mışıl.                                                                                                                                  
Dünyadan hiçbir kuşku duymuyordun.                                                                                                              
Sana istediklerini verecekti. En azından sen kopara kopara alacaktın ondan.
Sonra, dünyanın karanlığı yuttu seni.
Kalbinle dünya arasında sonsuz bir "yol" açıldı.
Sevinmelisin.
Uyandın.
Hayatının "Lâ İlâhe" safhasına uyandın.
Baksana nasıl da inliyor "Lâ İlâhe" diyerek ruhun.                                                                                
Uyanışın sancısıdır kalbinin altını üstüne getiren.                                                                                           
Nasıl da idrak etmiş kalbin, bu dünyada hiçbir şeyin ilah olmadığını,                                                       
Olmazsa olmaz olmadığını, dünyevi emellerinin boşunalığını.
Hayatı düşünüyorsun, anlamsız geliyor.                                                                                               
Hayatını düşünüyorsun, anlamsız geliyor.                                                                                                                           
Kendine kızıyorsun, neden gönlüm her şeyden geçti diye.                                                                         
Hatta hissettiklerinin Yaratıcını üzdüğünü zannediyorsun belki de.                                                                   
Belki de imanını sorgulayıp bunu iman zayıflığına yoruyorsun.                                                                           
Niye böyle hissediyorum diye dövünüyorsun.                                                                                            
Aklın hayatın anlamını derinden bilirken, kalbinin öyle hissedemeyişini şerre yoruyorsun.
Diyorsun ki: "Her şeyin anlamsız gelmesi anlamsız geliyor."
Yanılıyorsun.
Sadece hayatının "Lâ ilâhe" safhasındasın.
Hayatta en büyük hakikat "Lâ ilâhe illâllah" değil midir?                                                                                    
 Bu sonsuz hakikatli cümlenin iki safhası var baksana.                                                                                        
Mutlak Varlık bizden yalnızca "illâllah" dememizi istemiyor.                                                                               
Kolay mı öyle "illâllah" diyebilmek                                                                                                                     
 Bir bedeli olacak. "İllâllah" demenin yolu "Lâ ilâhe" den geçecek.                                                            
"İlahımız yalnızca O'dur" demeden önce                                                                                                                   
Hiçbir şeyin ilah olmadığı gerçeğiyle yanıp tutuşacak kalbimiz.                                                             
Kalbimiz her "Lâ" deyişinde dünyadan kopmanın, ondan soğumanın acısını yaşayacak.
İşte, kalbin koca bir "Lâ" diyor yalnızca.                                                                                                        
 "Lâ", diye haykırıyor, "hayır" diyor.                                                                                                                   
 O'nsuz her şeyi reddediyor.                                                                                                                              
"Hiçbir şey ama hiçbir şey, O'nun dışındaki hiçbir şey,                                                                           
 O'nun adına yaşanmayan hiçbir şey,                                                                                                           
 O'nun için yaşanmayan hiçbir şey ama hiçbir şey anlamlı değil, tat vermiyor, huzur bahşetmiyor, Beni tatmin etmiyor," diyor.
"Değmiyor," diyor kalbin, "hiçbir şeye değmiyor                                                                                            
O'nun için ve O'nun adına yaşanmadıktan sonra hayat."
"Her şey koca bir hiç," diyor.                                                                                                                    
 Kalbin, "hayır," diyor.                                                                                                                                 
 Reddediyor O'nun adına yaşanmayan hayatı.
Kalbin her şeyden soğuyarak, her şeye sırtını dönerek,                                                                                  
 Her şeyin O'nsuz anlamsızlığıyla dolarak "beni" diyor, "beni illâllaha götür.                                                  
Beni O'na taşı.                                                                                                                                                  
O'nun sonsuz hakikatlerine taşı.                                                                                                                    
Ben dünyadan soğudum.                                                                                                                                  
Çünkü hiçbir şeyin ilah olmadığını,                                                                                                     
Olmazsa olmaz olmadığını, kalbin merakına, ilgisine değmediğini anladım."
Aklın her şeyin anlamlı olduğunu bildiği halde,                                                                                            
 kalbine her şey anlamsız geliyorsa, bil ki bu çok anlamlı.
Bu, kalbin "Lâ ilâhe" deyişinden başka bir şey değildir.
                                                               
Mustafa ULUSOY

Üç ayet ve biraz düşünelim...

62 Cuma / 8 Deki: Sizin kendisinden kaçtığınız ölüm, muhakkak sizi bulacaktır. Sonra da görüleni ve görülmeyeni bilen Allah'a döndürüleceksiniz de O size bütün yaptıklarınızı haber verecektir.
 
Ölümün bizi bulmayacağını düşünen birisini daha tanımadım. Fakat hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayanı çok gördüm.  

Bunların  kimi  Güzelliğine kapılmış,  kimi zenginliğine aldanmış, kimi gücünün  eksilmeyeceği vehmine aldanmış, kimi aşiretinin çokluğuna aldanmış, kimi partisinin 1000yıl sürecek mücadelesi devam edecek sanmış örnekleri çoğaltabilirim,  ama sizlerin zihnine bırakıyorum çoğalacak örnekleri. Peki ne oluyor, annelerimizi, babalarımızı ve ailemizin büyüklerini toprağa gömüp geri dönmüyormuyuz. Şairin dediği gibi olmuyor mu?" Ne mezarı kazıyan anlar, Ne tabutu taşıyan"  hakikaten bu böyle değil mi ?
Düşünmek kimi zaman insanın içini acıtıyor olabilir. Ama hesap günü Allah'a onun bildirdiği şekli ile hesap vereceğiz. Yine haber verildiği şekli ile hiç bir şey gizli kalmayacak. Buna iman etmiş biri olsanızda veya kendinize müslüman deyip te inanmasanızda bu hesap sizi bulacak.

Gizliden gizliye düşmanlık beslediğiniz Baş örtülü hanımlara takındığınız kindar tutumunuzu inkar edemiyeceğiniz, Mazlumun hakkını yediğinizi inkar edemiyeceğiniz,  Aldığınız gizli rüşvetleri inkar edemeyeceğiniz, annenizin ve babanızın ardından çevirdiğiniz dolabı inkar edemiyeceğiniz, eşinize yaptığınız haksızlığı inkar edemeyeceğiniz, devletinizi dolandırdığınızı inkar edemeyecek oldunuz günler gelecek  ve hasıabını vereceksiniz. Yine şaire kulak verelim "Bakarsın Ölüm uzaktamı uzakta, Tabut suya inmek için bekler kızakta" Korkma ya ölüm okadar kötü bir şey değil. Sen hesabını kullar ile az tutmaya çalış, helalleş. Rahmana ruhunu sat. gerisini merak etme çünkü Çok affeden bir Rabbimiz var unutma.


  Bir düşün, bir bak dostum dediğin seni neye ve kime çağırıyor?
Meyhaneye ve meyhaneciye mi?

Siyasi bir parti ye ve lideri'ne mi? 
İftarda buluşmak yerine içelim güzelleşelim sözüne mi?
Fikrini beyenmeyip arkadaşlığından atana mı?
Ben müslümanım demeyen varmı? 
Etrafınızda neye çağırıyorlar sizi dostlarınız veya dostunuz sandıklarınız?
Allahın çağrısı bellidir. Kendimizi kandırmayalım. Eğer hala bu çağrıya kulak asmayan olursa sözü "Sözlerin, kelimelerin ve harflerin" sahibi olan Rahman ve Rahim olan Allaha bırakalım.



 9 Tevbe/129   Yüz çevirirlerse de ki: Allah bana yeter. O'ndan başka ilah yoktur. Ben sadece O'na güvenip dayanırım. O yüce Arş'ın sahibidir.

Serdar Karamanlı
9mart2011

ŞAH VE SULTAN (İSKENDER PALA)

Kitap Adı : ŞAH VE SULTAN

Yazar: Prof.Dr. İskender PALA

Yayınevi : Kapı Yayınları

Roman

Bitiş Tarihi : 6 MART 2011

Tutku…Güzellik…Aşk ve savaş. Sadece gönüllerin değil alınların, kemiklerin ve gözlerin alev alev yandığı savaş.

Kahramanlarını, Yavuz Sultan Selim’i de Şah İsmail’i de tarihin merdivenlerinde bir basamak aşağı indiren bir basamak yukarı çıkaran savaş. Çaldıran... Şimdi Çaldıran ne 500 yıl geride ne 500 yıl ileride. Savaş tasında büyücünün gördüğü neydi? Kızılbaşlık! Sünnilik! İktidar hırsı. Aşkın bir çökelti gibi dondurduğu zaman!
Korku? Ya o? Yazar biraz da korkuların üstüne gidendir. Tarih ileriye doğru çözüldükçe ağacın kökleri de görülecektir. Alevi de Sünni de bağlıdır o köke. Birdir o toprakta. Gölgeler büyümüşse ışığı değil korkuyu yenmek gerekir. Karanlık ve kör ışığın egemenliği boğmasın artık nesilleri. Ve işte bir kez daha aşk!
Şiir kadar iktidar atında rüzgâra ve ateşe doğru yol alan iki hükümdar. Şah ve Sultan…Dünya incisi zarif ve asil kadınlar. Yeminlerine bağlı erkekler. Masal kadar gerçek. Büyüleyici olduğu kadar umut verici. Şah&Sultan her cümlesi aşkla okunacak bir kitap. İskender Pala’dan…

Ben ne düşünüyorum ; Allahım akıl tutuLması yaşayan iki insanın iktidar hırsılarını, dinin mezhep tarafına hasrederek haklı veya haksız bir şekilde savaşmalarının anadolunun can erlerini nasıl bir bir toprağa düşürdüğünün acı bir hikayesi. Yazar çok tarafsız bir şekilde yazmış hikayelerini. Ya Aşk işlenmeden olur mu? Tabiki var Şahın Taçlıya olan Aşkı ile Sultana aşık olan Cariyenin hikayesi ile hüzünlendim. Kamberin başına gelenlere diyecek bir şey bulamadım. Ya Hasan Can ile Hüseyin Can'a ne demeli ah ah edeceğiniz bir hikaye. Başka ne mi var?  Doğru kitapçıya gidip alıp okumak var. :-)

Serdar Karamanlı